Nieuw-Zeeland: Mightiest side of life

Lieve allemaal,

In westport (waar we het vorige verslag hebben geschreven) ligt een zeehonden kolonie vlak bij de kust, te rusten en te zonnen op de rotsen in de branding. Vanaf zo'n 10 meter hoogte kun je de zeehonden bekijken. Gelukkig hadden we verrekijkers mee om ze van heel dichtbij te bekijken, zodat we de kleine gezichtjes konden zien van de baby zeehonden en zodat we ze konden zien huppen en vallen over de rotsen. Net op het moment dat we weer naar de camping wilden gaan gingen er twee zeehonden de zee in, waarbij ze vrolijk speelden met elkaar en zich lieten meegaan met de golven. Dat was echt super om mee te maken!

Na Westport zijn we langs Pebble Beach gegaan. Zoals je al aan de naam kunt afleiden, bestaat het strand aan dit stuk van de westkust alleen uit allemaal kleine ronde steentjes, spek en spek glad geslepen door elkaar en de zee. Als je op het strand gaat staan zak je ver weg, wat het lopen nogal moeilijk maakte. De Nederlanders die we tegen kwamen bij de ferry, hadden ons verteld dat er jade tussen de steentjes lag. Dus wij met goede hoop op zoek naar de jade.. Althans dat was de bedoeling. De zee was heel ruig en daarbij was het ook nog vloed, dus veel plek om de jade te zoeken was er niet. Het was in ieder geval wel een mooie ervaring!

Daarna zijn we naar de Pancake Rocks gegaan. Ook hier is het niet heel moeilijk af te leiden van de naam wat het is, al laat het je misschien wat verward achter. De rotsen bestaan natuurlijk niet uit echte pannenkoeken ;), maar het zijn dunne laagjes in de rotsen alsof ze opgestapeld zijn. Wetenschappers kraken hun hersens hier al een tijdje over, maar ze weten nog steeds niet precies hoe de rotsen zich gevormd hebben.

Na de pancake rocks zijn we vervolgens naar de Frans Jozef en de Fox glacier gegaan. Twee enorme nog groeiende/krimpende gletsjers komen uit de bergen naar beneden, en als echte toerist moesten wij die natuurlijk bekijken! Je kunt er ook oplopen met een gids, maar aangezien wij nog steeds zuinige Hollanders zijn vonden wij dit te duur om te doen. Bovendien kun je er vlakbij komen, en dat is ook al prachtig om te zien! Voor beide glaciers moest je nog een uurtje lopen vanaf de parkeerplaats voordat je ze echt kon zien. De wandel er naartoe was echter zo mooi dat het niet uitmaakt hoelang de wandel zou zijn, we liepen namelijk door een soort enorme vallei bestaande uit kleine en grote stenen, achtergelaten door de gletsjers.

Vlakbij de gletsjers is een klein meertje, die sochtends de perfecte spiegel wordt. Hij reflecteert dan zonder rimpels Mount Cook en de bossen rondom het meer. Volgens de reisgids is dit een van de meest gefotografeerde meertjes en heeft iedereen dit plaatje wel eens gezien. Wij dus nu in het echt. Althans, als het niet bewolkt zou zijn en de toppen van de bergen zichtbaar zouden zijn. Toch bleef het indrukwekkend. De foto die wij namen van het meer en de bomen er omheen, kun je op zijn kop houden en dan nog lijkt het een gewone foto!

Na al deze indrukken besloten we even rustig aan te doen door een hele dag boeken te lezen, onder de dekens het liefst, zodat het lekker knus en gezellig was. Dat was uiteindelijk een van de beste keuzes die we gemaakt hebben hier, aangezien het die dag letterlijk aan een stuk door geregend heeft. En hard ook.

Na nog wat rustige dagen kwamen we aan bij Queenstown. Een klein stadje, maar met een prachtige grootse omgeving. Enorme bergen met sneeuwtoppen en diepe dalen kwamen ons tegemoet. Ook een enorme sterke wind, die golven maakte op het meer. Toen we aankwamen bij de volgende camping, bleek de eigenares een Nederlands meisje te zijn van onze leeftijd, die nu 4 jaar geëmigreerd is uit Nederland. Zij vertelde ons dat zij nog nooit zulke sterke wind had meegemaakt, en ze adviseerde ons dan ook om ergens beschut te gaan staan. Zelfs met de beschutting werd de campervan nog aardig heen en weer geschud. Toen de wind eenmaal was opgehouden, werd hij vervangen door (alweer) onophoudelijke regenbuien. In de bergtoppen, en zelfs even bij ons,werd die regen sneeuw waardoor de bergtoppen de volgende ochtend prachtig wit zagen.

Na Queenstown zijn we, met een overnachting in Kingston, naar Te Anau gereden. Dat is het laatste stadje dat je ziet voordat je de 119 km lange weg rijdt naar Milford Sound. Langs die weg, waar je zo'n 2 uur over doet, zijn 11 campings op de mooiste plekken. Wij hebben er op 2 gestaan, een aan de rand van kleine bergen en een bij Lake Te Anau, het was er echt prachtig. Tijdens de rit kwamen we allerlei vormen van natuur van de afgelopen weken Nieuw-Zeeland tegen. Vlak voor de Milford Sound moesten we door de homertunnel. Deze tunnel werd tussen 1930 en 1950 gebouwd door werkloze nieuw-zeelanders die met een schop en dynamiet de tunnel door de bergen maakte. Er is verder niet erg veel meer geïnvesteerd in de tunnel, waardoor je de ongelijke rotswanden aan de zij en bovenkant van de tunnel kunt zien. Geen enkele verlichting of wegmarkeringen en hier en daar een rubberenflap om het water wat door de rotsen sijpelt soort van op te vangen. Erg indrukwekkend en vooral donker als je vergeet je zonnebril af te zetten!

Na de tunnel kwamen we in Milford Sound, waar de beginselen van de fjorden recht op ons af kwamen. Na een kleine wandeling kwamen we op een uitzicht punt waar we een enorme waterval konden zien. Eigenlijk moet je Milford Sound verkennen door een mini-cruise te doen, maar al snel bleek dat we een verstandige keus hadden gemaakt door hem niet te doen. Ten eerste kost een tripje van 2 uur $100 p.p en ten tweede zagen we, eenmaal uitkijkend op de haven, dat er minstens 5 bedrijven zijn die de tochten aanbieden. Dus als je de boten een voor een ziet wegvaren en tegelijkertijd zowel de informatie hoort kletteren uit de ene boot als uit de andere boot, weet je dat je goed zit op het uitzicht punt. Echt spectaculair en uniek is het dus niet helemaal meer..

Na Milford Sound hebben we nog een heerlijk relax dagje ingepland waar we, dit keer heerlijk in de zon, van onze boeken hebben genoten.
Nu zijn we in Gore, waar we ons opmaken voor de rit naar Dunedin morgen, waar we hopelijk nu toch wel echt pinquins gaan zien, want in westport kwamen ze helaas niet opdagen.

Liefs,
Yori en Kirsten